De klim vanuit Ugine naar de Col de l'Arpettaz heeft een bijzonder karakter. Het grootste deel van de rit voert over een smal weggetje waar tegemoetkomende auto's elkaar nauwelijks kunnen passeren. Het wegdek is in het begin nog aardig maar naarmate men verder komt wordt het steeds slechter, met gaten en op het wegdek allerlei spul dat van de bomen afgevallen is en, erger nog, kiezelsteentjes. Afdalen is niet aan te raden maar gelukkig is hiervoor een alternatief beschikbaar, dat zich in veel betere staat bevindt. Via dit alternatief komt men abij Héry op de D109, die de fietser dan weer terugleidt naar het uitgangspunt. Echter, afgezien van het wegdek, is dit een geweldige klim. Ik zag hier slechts enkele auto's, het weggetje is spannend met veel bochten en de laatste paar kilometers zijn schitterend dankzij een weids uitzicht in zuidelijke richting en dankzij de nabije en ruige bergwanden van de Aiguilles de Mont, links van de klimmende fietser. De eerste twee kilometer (5%) rijdt men door Ugine. Daarna volgen nog ruim twee gemakkelijke kilometers (2-6%) maar dan, bij een splitsing van de weg, waar men rechts dient te houden, begint het echte werk. Tot bij het café net voor de top, over een afstand van 11,5 kilometer, bedraagt de gemiddelde helling 8,3% en ontbreken gemakkelijke stroken voor herstel. Af en toe zijn er korte stukjes van enkele tientallen meters, die erg steil zijn, maar de helling van de steilste kilometer valt mee (10,1%). Lang loopt de weg door het bos maar de bomen wijken in de laatste paar kilometers. Dat levert dus prachtige vergezichten op, waarvan men op het terras net voor de top kan genieten.